Bo chodzi o to, by od siebie nie upaść za daleko. . .

Te słowa siedzą sobie z tyłu mojej głowy od kilku miesięcy. I chyba dobrze. Bardzo dobrze.
Siedzę w domu z dziećmi. Nikt ode mnie nawet nie wymaga, żebym obiady gotowała. Bo i komu, skoro młody je w przedszkolu, stary na mieście, a ja na permanentnej diecie. . .? Super, luz, wózeczek, ogródeczek, słoneczko. Daję radę. Kto, jak nie ja?

Dziś szczepienie maluśkiego. Pierwsze, więc oboje przejęci troszkę. Ja od rana zmartwiona, bo jak on to biedny zniesie. . . W tzw. centrum medycznym "och" i "ach", gwiazdy w poczekalni, cuda wianki, ekstra.
W gabinecie doktor prosi o książeczkę i kartę szczepień. Nie mam. Zapomniałam. JA. Zapomniałam! Sekundowa panika, bo terminy strasznie długie, jak dziś nie zaczepią, to koniec świata. Dzwonię. Kochany, wracaj do domu, przywieź dokumenty, bo nie będzie szczepienia. I od razu sto ton wyrzutów sumienia przygniotło mnie do podłogi. Jak mogłam zapomnieć najważniejszej rzeczy? Przecież czasu nie ma, maluśki się męczy, po młodego do przedszkola się spóźnię, a auto do mechanika zaprowadzić na czas trzeba. A tu trzeba jeździć, bo ja dałam ciała. . .
Przywiózł. Czekamy, bo przepadła nam kolejka. Ja nie z tych, co się w poczekalni awanturują, bo mają pakiet premium i czekać w związku z tym nie będą. . . Od razu lawina przeprosin, tłumaczeń, że przemęczona jestem, a w ogóle to nie wiem, co się ze mną dzieje, bo nigdy coś takiego mi się nie zdarzyło. . .
"Normalniejesz może w końcu". . .

 Zamurowało mnie.

Może ja faktycznie nie muszę być alfą i omegą 24/dobę, 365 dni w roku...? Może nie muszę być ideałem w każdym wymiarze? Chyba nikt tego ode mnie nie wymaga. . . Poza mną samą.
Nie jestem psychologiem. Nie wiem, skąd się u mnie wzięło tak rozbudowane poczucie odpowiedzialności. Od kiedy ja mam potrzebę matkowania im wszystkim trzem w taki sposób, że lepszej od mojej opieki ma nie być na całym świecie. . .? Nie wiem.
Ale wiem jedno. Jeśli nie spauzuję, nie dam sobie czasem luzu, to poupadamy w końcu od siebie za daleko i pozbierać może nie być już jak. . . Otrząśnij się dziewczyno i zrozum, co jest najważniejsze!

Nie muszę być perfekcyjna. Chcę kochać i być kochaną. To w zupełności wystarczy, nawet kiedy raz na tydzień spod kanapy wylezie kot, albo niespodziewanie skończą się mokre chusteczki do maluśkiego tyłka podcierania. . . :P



Na rzęsach staję, żeby się coś w pracowni działo, bo im więcej mam pomysłów, tym mniej czasu. . .

Ufff. . . Ale powstała lala w kaloszkach :) Tadam :)

I w filiżaneczce maluśka lalunia

A owocem majowego wyjazdu weekendowego są dwa komplety pościeli dla Cypa mojego projektu, wykonania mojej kochanej mamy (lata w Wólczance swoje robią, nawet nie próbuję dogonić mistrzyni :)))

Aaaaa, zapomniałabym!!!

Maniutek powstał jeszcze!!!

Poznajcie Maniutka! :)

Odpłynął w siną dal. . . Do nowego domu. . . :)

Zafascynowana nowymi publikacjami Tildy, tworzę i zbieram zamówienia :)

Żeby tylko doba troszkę dłuższa była. . . . Ech. . .

Pozdrawiam gorrąco!!!